ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Κάποιες νύχτες σε ενα κόσμο παράλληλο..κάποιοι άνθρωποι ξενυχτούν και γλεντούν στα μπουζούκια...ενω κάποιοι άλλοι γλεντούν στις αγρυπνίες!!! Και δεν υπάρχει ωραιότερο γλέντι απο αυτό ομολογώ!! Οι αγρυπνίες είναι μέρος μιας αρχαίας Παραδόσεως της Εκκλησίας μας ,που διασώζεται μέχρι τις ημέρες μας.Η χαρά που σου δίνει αυτό το πνευματικό ξενύχτι είναι ωσαν φτερά...αισθάνεσαι αναλαφρος..έτοιμος να πετάξεις....ουράνιες στιγμές..στο γήινο κόσμο μας... υπό το κατανυκτικό φως των καντηλιών και των κεριών..Και ταυτόχρονα ,η βίωση της αγάπης υπο το φως του Ευαγγελίου..ρίχνεις μια ματιά γύρω σου και η καρδιά σου αισθάνεται τόση ευρυχωρία...θέλεις να τους κλείσεις ολους στη μικρή αγκαλιά σου...να τους πεις πως ολα μα ολα θα πανε καλά...Είμεθα όλοι αλλήλων μέλη, είμεθα όλοι αδελφοί,ουδείς ανώτερος ή κατώτερος..είμαστε εδω ο ενας για τον άλλο..και να τους θυμίσεις πως...Ζει Κύριος ο Θεος..Αυτός είναι η ελπίδα και παρηγοριά μας...χωρίς Εκείνον δεν αναπνέουμε...χωρίς Εκείνον δε ζούμε... εκείνος δίνει νόημα και σκοπό σε ολα !!!! Θυμάμαι μια φορά πήγα με μεγάλη λαχτάρα στην αγρυπνία...την περίμενα ολη μέρα...Ολα ήταν τόσο όμορφα στην εκκλησία..γαλήνια...κατανυκτικά...κάθισα για λίγο κρατώντας το κομποσχοίνι στο χέρι..και ξαφνικά ξυπνώ...και βλέπω να κοινωνούν...Ολοι οι φίλοι μου νόμιζαν οτι προσευχόμουν και κανείς δε σκέφτηκε να μου δώσει καμιά σκουντιά να δει που βρίσκομαι...Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα μάτια μου...βλέποντας τα αδέλφια μου να παίρνουν αυτό που η ψυχή μου λαχταρούσε ολη μέρα, μα η συνειδησή μου με έλεγχε..Κύριε ...πως θα σε στερηθώ...ήμουν απαρηγόρητη...Στο τέλος της ,θυμάμαι πήγα να πάρω αντίδωρο κι ο ιερέας μας με ρώτησε..Ελενα γιατί δε κοινώνησες????? Γιατί κοιμήθηκα του απάντησα στο μεγαλύτερο μέρος της ακολουθίας...βρε χαζό παιδί ,μου απάντησε...δεν ήταν ο πιο γλυκός ύπνος αυτός που έκανες??αν ήταν λεει...σα να με νανούριζαν άγγελοι αισθανόμουνα με τις ψαλμωδίες εδω μέσα..Ακουσε για να μη το ξανακάνεις,μου τόνισε..θα μπορούσες να βρισκόσουν στο κρεβάτι σου αυτή τη στιγμή ,όμως παρα τον κόπο και τη κούραση της μέρας επέλεξες να είσαι εδώ..κι ο Κύριος είναι Θεος της Αγάπης...δε σε καταδικάζει αλλά θελει να είναι παρόν στη ζωή σου...Σε αγαπά κουτό παιδί ,να το θυμάσαι την επόμενη φορά που μπορεί να ξανακοιμηθείς και να προσέλθεις στο Αγιο ποτήριο...Τότε ενα τεράστιο χαμόγελο..ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου...τα δάκρυα σταμάτησαν...και ψέλισσα Θεε μου ,μη μακρύνεις απ εμου ούτε στιγμή...μη εγκαταλείπεις με...ανάξια είμαι..το ξέρω..γι αυτό θερμά Σε παρακαλώ...αξίωσε με να Σε αγαπήσω ..όπως με αγάπησες Εσυ Κύριε... ^_^